Arte en mi pueblo: PARROQUIA A CAÑIZA

IGREXA DE SANTA TERESA, A CAÑIZA

A Igrexa de A Cañiza levantouse entre os anos 1856 e 1884 na súa construcción interveu o canteiro de Petán Xosé Martínez. Os trazos máis salientables da súa fachada principal son, ademáis da sobriedade do conxunto, a imaxe de Santa Tareixa colocada diante dunha vidreira, enriba da porta principal de acceso ó templo, e un campanario de dous corpos superpostos, de planta cuadrangular, rodeado por unha balconada con balaústres de pedra e coroado por unha cruz de ferro.

A Cañiza é unha parroquia xove. En 1790 o Bispo de Tui, D. Domingo Fernández Angulo, declara Aañiza, coa súa capela en honor ó Doce Nome de Xesús e a Santa Tareixa (situada no que hoxe é a Praza maior), como anexo da parroquia de Santa Cristina de Valeixe. En 1815 trocou nunha parroquia totalmente independente, sendo o seu primeiro parróco D. Benito María Sarmiento.

PATROA: SAN TERESA

Tareixa de Xesús (de Ávila), Santa Doutora da Igrexa,

15 de outubro

Martiroloxio Romano: Memoria de santa Tareixa de Xesús, virxe e doutora da Igrexa, que nada en Ávila,

cidade de España, e agregada á Orde dos Carmelitas, chegou a ser nai e mestra dunha observancia máis estreita, e no seu corazón concibiu un plan de crecemento espiritual baixo a forma dunha ascensión por graos da alma cara a Deus, pero por mor da reforma da súa Orde houbo de sufrir dificultades, que superou con ánimo esforzado, e compuxo libros nos que mostra unha sólida doutrina e o froito da súa experiencia (1582).

Etimoloxía: Tareixa = Aquela que é experta na caza, vén do grego

Nada en Ávila o ano 1515, Tareixa de Cepeda e Afumada emprendeu ao corenta anos a tarefa de reformar

a orde carmelitana segundo a súa regra primitiva, guiada por Deus por medio de coloquios místicos, e coa

axuda de San Xoan da Cruz (quen á súa vez reformou a rama masculina da súa Orde, separando aos Carmelitas descalzos dos calzados). Tratouse dunha misión case inverosímil para unha muller de saúde delicada como a súa: desde o mosteiro de San José, fóra das murallas de Avila, primeiro convento do Carmelo reformado por ela, partiu, coa carga dos tesouros do seu Castelo interior, en todas as direccións de España e levou a cabo numerosas fundacións, suscitando tamén moitos resentimentos, até o punto que temporalmente quitóuselle o permiso de trazar outras reformas e de fundar novas casas.

Mestra de místicos e directora de conciencias, tivo contactos epistolares até co rei Felipe II de España e cos

personaxes máis ilustres do seu tempo; pero como muller práctica ocupábase das cousas mínimas do mosteiro e nunca descoidaba a parte económica, porque, como ela mesma dicía: “Tareixa, sen a graza de Deus, é unha pobre muller; coa graza de Deus, unha forza; coa graza de Deus e moito diñeiro, unha potencia”. Por petición do confesor, Tareixa escribiu a historia da súa vida, un libro de confesións entre os máis sinceros e impresionantes. Na introdución fai esta observación: “Eu quixese que, así como me ordenaron escribir o meu modo de oración e as grazas que me concedeu o Señor, permitíronme tamén narrar detalladamente e con claridade os meus grandes pecados. É a historia dunha alma que loita apaixonadamente por subir, sen logralo, ao principio”. Por isto, desde o punto de vista humano, Tareixa é unha figura próxima, que se presenta como criatura de carne e óso, todo o contrario da representación idealista e anxélica de Bernini.

Desde a nenez manifestara un temperamento exuberante (ao sete anos escapouse da casa para buscar o

martirio en África), e unha contrastante tendencia á vida mística e á actividade práctica, organizativa. Dúas

veces enfermou gravemente. Durante a enfermidade comezou a vivir algunhas experiencias místicas que

transformaron profundamente a súa vida interior, dándolle a percepción da presenza de Deus e a experiencia

de fenómenos místicos que ela describiu máis tarde nos seus libros: “O camiño da perfección”, “Pensamentos sobre o amor de Deus” e “O castelo interior”.

Morreu en Alba de Tormes na noite do 14 de outubro de 1582, e en 1622 foi proclamada santa. O 27 de
setembro de 1970. Palo VI proclamouna doutora da Igrexa.

ARCHIVO FOTOGRÁFICO DE J.LUIS BACELAR FERNÁNDEZ

PODCAST: Vida de Santa Teresa

RETABLOS INTERACTIVOS