IGREXA DE SAN SEBASTIÁN DE ACHAS
Segundo
a inscripción que figura nas súas pedras, a Igrexa de Achas foi
construída en 1828. Na súa fachada cabe destacar unha vidriera
rectanagular centrada enriba da porta de entrada e o campanario de dous
corpos paralelos, onde se sitúan as dúas campás, coroados por unha
especie de frontón e no cume unha cruz de ferro.
Antigamente
Achas formaba parte da parroquia de Parada. Pero xa no século XVI,
debido á longa distancia que separa as súas terras da Igrexa de Parada,
erixiuse como anexo daquela parroquia e levantouse en Achas unha igrexa
baixo a protección de San Sebastián. No século XIX aparece como
parroquia totalmente independente, sen que se coñeza con exactitude a
data de desmembración.
PATRÓN: SAN SEBASTIÁN
Sebastián, Santo Mártir, 20 de xaneiro
Martiroloxio Romano: San Sebastián, mártir, oriúndo de Milán, que, como narra san Ambrosio, dirixiuse a Roma en tempo de crueis persecucións, sufrindo alí o martirio. Na cidade á que chegara como hóspede, obtivo o domicilio da eterna inmortalidade. Foi enterrado neste día nas catacumbas de Roma (s. IV in.)
Etimoloxía: Sebastián = Aquel que é digno de respecto.
Sebastián, fillo de familia militar e nobre, era oriúndo de Narbona, pero educouse en Milán. Chegou a ser capitán da primeira corte da garda pretoriana. Era respectado por todos e apreciado polo emperador, que descoñecía a súa calidade de cristián. Cumpría coa disciplina militar, pero non participaba nos sacrificios idolátricos. Ademais, como bo cristián, exercitaba o apostolado entre os seus compañeiros, visitaba e alentaba aos cristiáns encarcerados por causa de Cristo. Esta situación non podía durar moito, e foi denunciado ao emperador Maximino quen o obrigou a escoller entre ser o seu soldado ou seguir a Xesucristo.
O santo escolleu a milicia de Cristo; desairado o Emperador, ameazouno de morte, pero San Sebastián, convertido en soldado de Cristo pola confirmación, mantívose firme na súa fe. Enfurecido Maximino,condenouno a morrer asaeteado: os soldados do emperador levárono ao estadio, espírono, atárono a un poste e lanzaron sobre el unha choiva de saetas, dándoo por morto. Con todo, os seus amigos que estaban á espreita, achegáronse, e ao velo aínda con vida, levárono a casa dunha nobre cristiá romana, chamada Irene, que o mantivo escondido na súa casa e curoulle as feridas ata que quedou restablecido.
Os seus amigos aconselláronlle que se ausentase de Roma, pero o santo negouse rotundamente pois o seu corazón ardoroso do amor de Cristo, impedía que el non continuase anunciando ao seu Señor. Presentouse con valentía ante o Emperador, desconcertado porque o daba por morto, e o santo reprochoulle con enerxía a súa conduta por perseguir aos cristiáns. Maximino mandou que o azoutasen até morrer, e os soldados cumpriron esta vez sen erros a misión e tiraron o seu corpo nunha lameira. Os cristiáns recollérono e enterrárono na Vía Apia, na soada catacumba que leva o nome de San Sebastián.
O culto a San Sebastián é moi antigo; é invocado contra a peste e contra os inimigos da relixión, e ademais é chamado o Apolo cristián, xa que é un dos santos máis reproducidos pola arte en xeral.
PODCAST: VIDA DE SAN SEBASTIÁN
RETABLO INTERACTIVO
